Instalacja Debiana GNU/Linux 2.2 dla architektury PowerPC
Część 2 Wymagania systemowe

Ten rozdział zawiera informacje na temat sprzętu potrzebnego do uruchomienia Debiana. Znajdują się tu także odnośniki do dalszych informacji na temat sprzętu obsługiwanego przez GNU i Linuksa.

2.1 Obsługiwany sprzęt

Debian nie wnosi dodatkowych wymagań sprzętowych ponad te, które posiadają jądro Linuksa i narzędzia GNU. Dlatego każda architektura lub platforma, na którą zostało przeniesione jądro Linuksa, libc, gcc, i tym podobne, oraz na którą istnieje wersja Debiana, umożliwia jego działanie.

W naszym zestawie dyskietek instalacyjnych są jednak pewne ograniczenia dotyczące obsługiwanego sprzętu. Być może niektóre architektury obsługiwane przez Linuksa mogą nie mieć odpowiadających im dyskietek instalacyjnych. Jeśli tak jest, być może będziesz musiał/musiała utworzyć specjalny dysk instalacyjny (patrz Zamiana jądra na dyskietce Rescue Floppy, Rozdział 9.3) lub skorzystać z instalacji sieciowej.

Zamiast opisywać różne konfiguracje sprzętu, które są obsługiwane w architekturze PowerPC, ten rozdział zawiera ogólne informacje i odnośniki do miejsc, w których można znaleźć ich więcej.

2.1.1 Obsługiwane architektury

Debian 2.2 obsługuje sześć architektur: komputery zgodne z Intel x86, maszyny Motorola 680x0 jak Atari, Amiga, oraz Makintosze, maszyny DEC Alpha, maszyny Sun SPARC, maszyny ARM i StrongARM oraz niektóre maszyny IBM/Motorola PowerPC, w tym CHRP, PowerMac i PReP. Architektury te nazywamy tu odpowiednio: i386, m68k, alpha, sparc, arm i powerpc.

Ten dokument opisuje instalację dla architektury powerpc. Jeśli szukasz informacji na temat innych architektur, zobacz strony Debian-Ports.

Jest to pierwsze oficjalne wydanie Debian GNU/Linux dla architektury PowerPC. Wydaje nam się, że nadaje się już do wydania. Jednak z powodu krótkiego okresu udostępnienia (a przez to niewielu testów wykonanych przez użytkowników) w porównaniu do wersji dla innych architektur być może natrafisz na jakieś błędy. Użyj naszego systemu śledzenia błędów aby zgłosić jakiekolwiek problemy; nie zapomnij wspomnieć, że błąd pochodzi z wersji na PowerPC. Być może będziesz także musiał/musiała skorzystać z listy dyskusyjnej debian-powerpc.

2.1.2 Obsługa procesorów, płyt głównych i kart grafiki

Istnieją trzy główne obsługiwane rodzaje maszyn powerpc: CHRP, PMac (Power-Macintosh) i PReP. Są tworzone wersje dla innych podarchitektur powerpc, takich jak Apus, Be-Box i MBX, jednak nie są one jeszcze obsługiwane przez Debiana. Jest także możliwe, że w przyszłości Debian będzie zawierał wersję 64-bitową (Power3).

2.1.3 Wiele procesorów

Obsługa wielu procesorów -- zwana także ``symmetric multi-processing'' lub SMP -- jest obsługiwana przez tą architekturę. Jednak standardowe jądro Debiana 2.2 nie obsługuje SMP. Nie powinno to przeszkodzić instalacji, gdyż standardowe, jednoprocesorowe jądro powinno uruchomić się na komputerze wieloprocesorowym; jądro po prostu użyje pierwszego procesora.

Aby wykorzystać zalety posiadania wielu procesorów powinieneś/powinnaś wymienić standardowe jądro Debiana. Jest to opisane w rozdziale Kompilowanie nowego jądra, Rozdział 8.4. W tym momencie (wersja jądra 2.2.19) obsługę SMP włącza się wybierając opcję ``symmetric multi-processing'' w części `General'' konfiguracji jądra. Jeśli będziesz kompilować programy w systemie wieloprocesorowym, zwróć uwagę na flagę -j w dokumentacji make(1).

2.2 Nośniki instalacyjne

Istnieją cztery różne nośniki, które mogą zostać użyte do instalacji Debiana: dyskietki, CD-ROMy, lokalne partycje dysku lub sieć. Różne części tej samej instalacji mogą używać różnych sposobów: opiszemy to w rozdziale Metody instalacji Debiana, Część 5.

Instalacja z dyskietek jest popularna, choć zazwyczaj najmniej pożądana. Jednakże w wielu przypadkach będziesz zmuszony/zmuszona wykonać pierwszy start systemu z dyskietki, używając Rescue Floppy. Zazwyczaj będzie potrzebna dyskietka wysokiej gęstości (1440 kilobajtów) 3 i pół calowa. Dla CHRP obsługa dyskietek obecnie nie działa.

Dla niektórych architektur można także przeprowadzić instalację z CD-ROMu. Na maszynach, na których można załadować system z CD-ROMu, można przeprowadzić instalację w ogóle nie używając dyskietek. Nawet, jeśli Twój system na to nie pozwala, możesz do instalacji użyć CD-ROMu w połączeniu z innymi metodami po uprzednim załadowaniu systemu z innego nośnika; patrz Ładowanie i/lub instalacja z CD-ROM-u, Rozdział 6.4.

Inną opcją jest instalacja z lokalnego dysku. Jeśli masz wolne miejsce na partycjach innych niż te, na które chcesz zainstalować system, jest to z pewnością dobra metoda. Na niektórych platformach istnieją nawet specjalne programy instalacyjne, służące do ładowania Linuksa z AmigaOS, TOS lub MacOS.

Ostatnią opcją jest instalacja sieciowa. Możesz zainstalować system przez HTTP lub NFS. Możesz także uruchomić system poprzez sieć. Inną opcją jest instalacja bezdyskowa przy użyciu ładowania systemu z sieci i montowania przez NFS wszystkich lokalnych systemów plików -- prawdopodobnie będzie do tego potrzebne co najmniej 16MB RAM. Po zainstalowaniu systemu podstawowego można zainstalować resztę przez każdy rodzaj połączenia sieciowego (w tym PPP), poprzez FTP, HTTP lub NFS.

Bardziej szczegółowe opisy tych metod jak i wskazówki dotyczące wyboru najlepszej metody znajdują się w rozdziale Metody instalacji Debiana, Część 5. W dalszej części tego rozdziału znajdują się informacje, dzięki którym możesz upewnić się czy urządzenie, z którego zamierzasz ładować i instalować system, jest obsługiwane przez program instalacyjny Debiana.

2.2.1 Obsługiwane pamięci masowe

Dyski startowe Debiana zawierają jądro, które zostało zbudowane w taki sposób, aby zmaksymalizować ilość systemów na jakich może działać. Niestety zwiększa to jego rozmiary, a jądro zawiera mnóstwo sterowników, które nigdy nie zostaną użyte (z rozdziału Kompilowanie nowego jądra, Rozdział 8.4 możesz nauczyć się jak własnoręcznie zbudować jądro). Jednak obsługa największej możliwej ilości urządzeń jest potrzebna by upewnić się, że Debian może być zainstalowany w wielu konfiguracjach sprzętu.

Każdy system obsługiwany przez jądro Linuksa jest także obsługiwany przez system instalacyjny. Należy zwrócić uwagę, że obecne jądro w ogóle nie obsługuje dyskietek w systemie CHRP.

2.3 Wymagania co do rozmiaru pamięci i przestrzeni dyskowej

Twój komputer musi mieć co najmniej 5MB pamięci i 64MB wolnego miejsca na twardym dysku. Jeśli chcesz zainstalować sensowną ilość oprogramowania, włączając w to System X Window oraz programy dla programistów i biblioteki, będzie potrzebne co najmniej 300 MB. W miarę kompletna instalacja zajmuje około 800 MB. Aby zainstalować wszystko, co jest dostępne w Debianie, będzie potrzebne około 2 GB. W zasadzie nie ma sensu instalować wszystkiego, ponieważ niektóre z pakietów kolidują z innymi.

2.4 Peryferia i inny sprzęt

Linux obsługuje wiele różnych urządzeń jak myszy, drukarki, skanery, modemy, karty sieciowe, urządzenia PCMCIA, itp. Jednak żadne z tych urządzeń nie jest wymagane do instalacji systemu. Ten rozdział zawiera informacje na temat urządzeń nie obsługiwanych przez system instalacyjny, mimo tego, że mogą być one obsługiwane przez Linuksa.

Wszystkie karty sieciowe obsługiwane przez Linuksa powinny być obsługiwane przez dyski instalacyjne. Możliwe jest, że będzie konieczne załadowanie odpowiedniego modułu.

2.5 Kupowanie sprzętu specjalnie dla systemu GNU/Linux

Jest obecnie kilku producentów, którzy sprzedają komputery z zainstalowanym Debianem lub innym systemem GNU/Linux. Możesz zapłacić za taki przywilej więcej, ale dzięki temu można być spokojnym, że sprzęt jest dobrze obsługiwany przez Linuksa.

Niezależnie od tego, czy kupujesz system z zainstalowanym Linuksem, czy nawet używany system, nadal ważne jest, aby sprawdzić, czy sprzęt jest obsługiwany przez jądro Linuksa. Sprawdź, czy sprzęt występuje w listach, do których odnośniki umieszczone są powyżej. Niech Twój sprzedawca (o ile jest taki) wie, że kupujesz sprzęt dla Linuksa. Wspomagaj dystrybutorów, którzy wspomagają Linuksa.

2.5.1 Unikaj nietypowego lub zamkniętego sprzętu

Niektórzy producenci sprzętu po prostu nie chcą nam powiedzieć jak pisać sterowniki do ich urządzeń. Inni nie chcą dać nam dostępu do dokumentacji bez zgody na nieujawnianie, co nie pozwoliłoby na opublikowanie kodu źródłowego Linuksa. Jednym z przykładów jest system dźwięku DSP laptopów IBM użyty w jednym z ostatnich systemów ThinkPad -- w niektórych z nich podobnie został potraktowany modem. Innym przykładem jest niestandardowy sprzęt w starej serii Makintoszy.

Jako, że nigdy nie uzyskaliśmy dostępu do dokumentacji na temat tych urządzeń, po prostu nie działają one pod Linuksem. Możesz pomóc prosząc producenta takiego sprzętu o wydanie dokumentacji. Jeśli poprosi o to wystarczająco wiele osób, zrozumieją że społeczność oprogramowania wolnodostępnego jest ważnym rynkiem.