Jeśli od niedawna używasz UNIX-a, powinieneś/powinnaś kupić kilka książek i
zacząć je czytać. Unix
FAQ zawiera wiele odnośników do książek i grup dyskusyjnych, które
mogą okazać się pomocne. Możesz przeczytać też User-Friendly Unix
FAQ.
Linux to rodzaj UNIX-a. Na stronach Linux Documentation Project (LDP)
(Projektu dokumentacji Linuksa) znaleźć można wiele dokumentów HOWTO i książek
w postaci elektronicznej związanych z Linuksem. Wiele z tych dokumentów można
zainstalować we własnym systemie. W tym celu wystarczy zainstalować pakiet
doc-linux-html (wersje HTML) lub doc-linux-text
(wersje ASCII). Dokumenty znajdą się w katalogu /usr/doc/HOWTO.
Dostępne są też przetłumaczone wersje tych dokumentów. Polskich użytkowników z
pewnością zainteresują pakiety doc-linux-pl (odpowiednik
doc-linux-text) i doc-linux-pl-html (odpowiednik
doc-linux-html) zawierające dokumentację przetłumaczoną przez
członków projektu JTZ.
Informacje na temat samego Debiana można znaleźć poniżej.
Debian jest trochę inny niż pozostałe dystrybucje. Nawet jeśli znasz Linuksa z innych dystrybucji, powinieneś/powinnaś dowiedzieć się kilku rzeczy o Debianie aby utrzymać system w dobrym stanie. Ten rozdział zawiera materiał, który pozwoli Ci oswoić się z Debianem. Nie jest to podręcznik użytkowania systemu, ale jedynie zarys systemu dla tych, którym bardzo się spieszy.
Najważniejszą rzeczą, z którą należy się oswoić jest system zarządzania pakietami. Chodzi głównie o to, aby pozwolić systemowi zarządzania pakietami sprawować kontrolę nad dużymi częściami systemu. Między innymi:
/usr (z wyłączeniem /usr/local)
/var (możesz utworzyć /var/local i użyć go do
dowolnych celów)
/bin
/sbin
/lib
Jeśli na przykład samodzielnie zamienisz plik /usr/bin/perl,
będzie działał, ale po uaktualnieniu pakietu perl plik ten
zostanie zamieniony na wersję z pakietu. Eksperci mogą to obejść ustawiając
pakiety w tryb ``hold'' w programie dselect.
Po zainstalowaniu systemu podstawowego i ustawieniu Głównego sektora ładującego będziesz mógł/mogła załadować Linuksa, ale prawdopodobnie nic więcej. Zależy to od wyboru podczas instalacji. W tym rozdziale znajdziesz informacje na temat tego, jak umożliwić ładowanie innego systemu, tak aby można było uruchomić DOS lub Windows.
Program LILO zarządzający ładowaniem pozwala na uruchomienie
innych niż Linux systemów operacyjnych. Program ten konfiguruje się przy
pomocy pliku /etc/lilo.conf. Po każdej modyfikacji tego pliku
należy uruchomić program lilo, ponieważ dopiero wtedy zmiany
zostaną uaktywnione.
Ważnymi częściamu pliku lilo.conf są linie zawierające słowa
kluczowe image i other, a także następujące po nich
linie. To one określają jaki system zostanie załadowany przez
LILO. W pliku tym może być określone jądro (image),
główna partycja, dodatkowe parametry jądra itp, a także inny niż Linux
(other) system operacyjny. Te słowa kluczowe mogą być użyte
więcej niż jeden raz. Kolejność systemów w pliku konfiguracyjnym jest ważna,
ponieważ określa ona system, który zostanie załadowany automatycznie na
przykład po pewnym czasie (delay) o ile działanie
LILO nie zostało przerwane naciśnięciem klawisza SHIFT.
Bezpośrednio po zainstalowaniu systemu jedynie obecny system jest
skonfigurowany do uruchomienia przez LILO. Jeśli chcesz uruchomić
inne jądro, musisz zmodyfikować plik konfiguracyjny /etc/lilo.conf
i dodać nastpujące linie:
image=/boot/vmlinuz.new
label=new
append="mcd=0x320,11"
read-only
W przypadku podstawowym niezbędne są tylko dwie pierwsze linie. Jeśli chcesz
dowiedzieć się czegoś więcej na temat innych opcji, przeczytaj dokumentację
LILO. Można ją znaleźć w katalogu
/usr/share/doc/lilo/. Powinieneś/powinnaś przeczytać plik
Manual.txt. Szybszy start w świat ładowania zapewniają strony
podręcznika systemowego LILO: lilo.conf(5) zawiera
krótki opis konfiguracyjnych słów kluczowych, a lilo(8) opis
konfigurowania sektora ładującego.
Zwróć uwagę, że w systemie Debian GNU/Linux istnieją także inne programy
ładujące, takie jak GRUB (w pakiecie grub), CHOS (w pakiecie
chos), Extended-IPL (w pakiecie extipl), loadlin (w
pakiecie loadlin) itp.
Jeśli potrzebujesz informacji na temat konkretnego programu, powinieneś/powinnaś najpierw spróbować użyć komendy man program, lub info program.
W katalogu /usr/doc także można znaleźć wiele dokumentów. W
szczególności /usr/doc/HOWTO i /usr/doc/FAQ zawierają
wiele interesujących informacji.
Strony WWW Debiana zawierają
wiele informacji na temat Debiana. W szczególności warto przejrzeć Debian FAQ i archiwa list dyskusyjnych Debiana.
Członkowie społeczności Debiana sami na wzajem się wspierają; aby zapisać się
na listę dyskusyjną Debiana (jedną lub więcej) zobacz służącą do tego
stronę.
Po co kompilować nowe jądro? Często nie jest to potrzebne, ponieważ standardowe jądro dostarczane z Debianem obsługuje większość konfiguracji. Jednak można skompilować nowe jądro aby:
Nie bój się samodzielnie kompilować jądra. Nie jest to trudne, a przynosi korzyści.
Aby skompilować jądro sposobem Debiana, potrzebne będą następujące pakiety:
kernel-package, kernel-source-2.2.19 (najnowsza
wersja w czasie pisania tego dokumentu), fakeroot i kilka innych,
które prawdopodobnie są już zainstalowane (plik
/usr/share/doc/kernel-package/README.gz zawiera kompletną listę).
Zwróć uwagę, że nie musisz kompilować jądra ``sposobem Debiana'', ale
używanie systemu zarządzania pakietami do zarządzania jądrem jest
bezpieczniejsze i łatwiejsze. W zasadzie źródła Linuksa można wziąć prosto od
Linusa, zamiast z pakietu kernel-source-2.2.19, a skompilować je
przy pomocy kernel-package.
Zwróć uwagę, że w katalogu /usr/share/doc/kernel-package można
znaleźć pełną dokumentację na temat używania kernel-package. Ten
rozdział jest jedynie krótkim przewodnikiem.
Od tąd zakładamy, że źródła jądra znajdują się w katalogu
/usr/local/src, i że jądro jest w wersji 2.2.19. Jako root utwórz
podkatalog katalogu /usr/local/src i zmień właściciela tego
katalogu na swoje zwykłe konto (nie administratora). Zaloguj się na swoje
zwykłe konto i przejdź do katalogu, w którym chcesz odpakować źródła jądra
(cd /usr/local/src), wypakuj źródła (tar xIf
/usr/src/kernel-source-2.2.19.tar.bz2), wejdź do utworzonego katalogu
(cd kernel-source-2.2.19/). Teraz możesz skonfigurować jądro.
Uruchom make xconfig jeśli system X11 jest zainstalowany,
skonfigurowany i uruchomiony, make menuconfig jeśli jest inaczej
(w tym przypadku należy wcześniej zainstalować pakiet
ncurses-dev). Czytaj teksty pomocy i wybieraj uważnie. Jeśli
masz wątpliwości, zazwyczaj lepiej jest włączyć do jądra sterownik
(oprogramowanie, które zarządza urządzeniami zewnętrznymi, takimi jak karty
Ethernet, kontrolery SCSI itp.), co do którego nie masz pewności. Bądź
uważny/uważna: inne opcje, nie odnoszące się do konkretnego sprzętu, a których
nie rozumiesz powinny zostać nietknięte (należy zostawić wartości domyślne).
Nie zapomnij włączyć opcji ``Kernel module loader'' w części ``Loadable module
support'' (nie jest ona zaznaczona domyślnie). W przeciwnym wypadku mogą
wystąpić problemy z Debianem.
Wyczyść drzewo katalogów źródła i parametry kernel-package. W tym
celu należy wykonać komendę make-kpkg clean.
Następnie skompiluj jądro: fakeroot make-kpkg --revision=custom.1.0 kernel_image. Numer podwersji ``1.0'' można dowolnie zmienić. Jest to tylko numer, który będzie pomagał Ci panować nad kolejnymi gotowymi jądrami. Podobnie w miejsce ``custom'' można wstawić dowolne słowo (np. nazwę systemu). Kompilacja jądra może zająć dłuższą chwilę, w zależności od mocy maszyny.
Jeśli potrzebna Ci będzie obsługa PCMCIA, będzie konieczne zainstalowanie
również pakietu pcmcia-source. Rozpakuj archiwum jako root w
katalogu /usr/src (ważne, aby moduły znalazły się tam, gdzie są
spodziewane, mianowicie w /usr/src/modules). Następnie jako root
wykonaj komendę make-kpkg modules_image.
Po zakończeniu kompilacji należy zainstalować pakiet z jądrem tak samo, jak
każdy inny. Jako root wykonaj komendę dpkg -i
../kernel-image-2.2.19-podarch_custom.1.0_i386.deb. Część
podarch oznacza opcjonalną pod-architekturę jak ``i586'', zależną od
ustawionych podczas konfiguracji jądra opcji. dpkg -i
kernel-image... spowoduje zainstalowanie jądra z wszystkimi potrzebnymi
dodatkowymi plikami. Na przykład zostanie zainstalowany poprawnie plik
System.map (przydatny w razie odpluskwiania jądra) i
/boot/config-2.2.19 (zawierający konfigurację jądra). Nowy pakiet
kernel-image-2.2.19 jest także na tyle sprytny, aby samodzielnie
skonfigurować program ładujący jądro, tak aby można je było załadować po
restarcie. Jeśli utworzyłeś/utworzyłaś jakieś pakiety modułów, (np. z pakietu
pcmcia-source) również będziesz musiał/musiała je zainstalować.
Nadszedł czas na przeładowanie systemu. Przeczytaj uważnie wszystkie ostrzeżenia wygenerowane przez poprzedni krok i wpisz shutdown -r now.
Więcej informacji na temat kernel-package, znajduje sie w katalogu
/usr/doc/kernel-package.
porridge@pandora.info.bielsko.pl